Verstild door angst sloop ik zachtjes de donkere nacht in, weg van het bulderende geschreeuw van mijn ouders. Vrijheid ademend arriveerde ik bij oma’s huis, mijn veilige haven. In haar warme omhelzing verdwenen de scherpe randen van mijn angst. Ze schonk me thee in, haar zachte stem verzachtte mijn verkrampte ziel.
Elk verhaal dat ze deelde, weefde een beschermend web van liefde om mij heen. Haar huis, gevuld met de geur van vers gebakken koekjes, voelde als een eiland van rust te midden van de storm die woedde in mijn ouderlijke huis. Oma was mijn toevluchtsoord, mijn balsem voor de angst.
