“Ik wilde arts, politie- of brandweerman worden, maar dat kon helemaal niet. Ik probeer nu een beter mens te zijn, maar dat lijkt ook moeilijk te gaan”, zegt Lino. Lino heeft geen onderdak en heeft niemand om zich heen als familie dan vreemdelingen. Hij loopt elke dag blootvoets in verschillende buurten van Lelydorp met dezelfde kledingstijl en roept iedereen tante en oom. Met tranen in zijn ogen vertelt hij in een gesprek met een redactrice van Dagblad Suriname, dat hij in zijn jonge jaren iets wilde worden, maar dat het door koppigheid niet meer is gelukt.
“Een ieder kijkt naar mij en denkt dat ik gek ben, maar dat ben ik niet en kan goed Nederlands praten”, zegt Lino. “Toen ik jong was, was ik heel enthousiast om te leren, het Nederlands was ik machtig en in rekenen. Ik begon met een verkeerde groep te lopen en dacht dat ik het leven al kende. Ik was de jongste uit de groep met wie ik me bemoeide. Mijn moeder waarschuwde mij om me met mensen van mijn leeftijd te bemoeien, maar deed dat niet. Ik werd ouder, maar haalde kattekwaad uit. Op het moment dat ik besefte wat ik mezelf en mijn ouders aan deed, was het laat. Ik probeerde mezelf weer te krijgen, maar toen werden mijn ouders ziek en na een tijdje waren zij er niet meer”, vertelt Lino.
